Agenda

Lieve vrouwen, lieve mannen,

21 maart 2020, lente equinox, 24 maart nieuwe maan. De Kelten vierden op 21 maart het feest van Ostara en de dag van de Eik, een heilige dag waarop licht en donker in evenwicht zijn, de dagen verlengen en de levenskracht van de natuur is voelbaar.

We gaan momenteel door een intense reis waarvan we niet weten waar ze naartoe gaat. Het lijkt wel alsof we globaal in een ceremonie zitten waar we ons alleen maar aan kunnen overgeven. Wat we wel weten is dat nieuwe opportuniteiten zich enkel kunnen aandienen als we ons overgeven aan het niet weten, aan de leegte, aan the void.

Wat schiet er over als alle uiterlijke schijn wegvalt en we terugvallen op onszelf. Terugvallen op de leegte, de stilte. Het (opnieuw) in vraag stellen wie we zijn, wat we hier komen doen en waarnaar we op weg zijn…. Het is een tijd nu om onze eigen weg te vinden. De spiraal naar binnen te gaan en de weg inwaarts te nemen. Om na te denken waar we mee bezig zijn in deze wereld…

De lente kondigt een vrouwelijke periode aan, de natuur die ontluikt en vruchtbaar groeit de komende maanden. Een ideale tijd om onze eigen ware vrouwelijke natuur terug te eren, te helen, te respecteren.

Deze lente die samengaat met de verspreiding van het corona-virus, vraagt om het in vraag stellen waar onze band met de aarde en onze vrouwelijke natuur, gebleven is.

De tweede chakra van de wereld ligt bij/rond het Titicacameer, het Heilige meer van de Inca’s in Peru en Bolivia. In respect voor haar noemen we haar Mama Qocha of Paqarina (Quechua). Als we op haar varen, eren we haar en offeren we haar cocablaadjes, snoepjes, koekjes, wijn. Danken we haar voor haar onmetelijke schoonheid en stille kracht, danken we haar dat we op haar mogen leunen, dat we door haar beschermd, gesteund en gedragen worden. Dat we mogen groeien als mens, dat we onze vrouwelijke energie mogen leven, in zachtheid, kracht, in compassie, schoonheid en bewustzijn.

We zijn al een twaalftal keer rond en op het meer geweest, iedereen die er al geland is, weet en voelt en is bewust van de vrouwelijke kracht van het meer. Als je als vrouw teveel in je mannelijke energie staat, dan word je door haar onderuit gehaald, dan word je ziek, krijg je ademhalingsproblemen, je longen kunnen het zwaar te verduren hebben, je kan koortsig zijn en soms moet je zelfs overgeven. Er bestaan wel remedies die je leed wat kunnen verzachten, maar de beste heling is jezelf rust gunnen, verstillen, een dag in bed blijven, uitzieken, jezelf zacht maken en in overgave aan de vrouwelijke energie van de Andes even nadenken en invoelen waarom je dit nu voorvalt op een reis waar je zo lang naar hebt uitgekeken….

In en om het Titicacameer ligt voor ons een sleutel voor de hele mensheid. Niet toevallig dat Aramu Muro, de ongelofelijk magische krachtsite, vlak aan het meer ligt. Aramu Muro draagt de energie van Lemurië en het moederland Mu, is een poort naar een andere wereld, én een perfecte plaats om te gronden, te aarden en stil te staan bij jezelf en wat je hier nu eigenlijk komt doen op aarde…

Gebeurd nu niet net hetzelfde? Onze wereld is te mannelijk, te patriarchaal. Belangrijke beslissingen worden nog steeds genomen door een handjevol mensen die in kantoorgebouwen met airco op tien hoog denken de waarheid in pacht te hebben. Door mannen in kostuum en vrouwen in mantelpakjes die vanuit hun mind en controle bepalen waar we allemaal naartoe zouden moeten evolueren…

Het virus haalt heel onze wereld onderuit, houdt een spiegel voor de hele wereld. Een spiegel die vraagt om terug naar de aarde te gaan en onze ware vrouwelijke natuur terug te eren.
Bij inheemse volkeren werden beslissingen genomen op de aarde, in een cirkel rond een vuur. Leiders keken naar de natuur, naar de sterren, naar de fauna en flora, naar de stand van de zon en de maan om beslissingen en keuzes te nemen. Niets werd zomaar beslist denkende dat wij superieur zijn aan de aarde, de sterren, de planeten, de kosmos.

Met de opkomst van het Romeinse rijk en de ingang van de Rooms-Katholieke kerk, werden onze wortels letterlijk en figuurlijk afgesneden. Moeder Aarde had geen betekenis meer, vrouwen werden alle rechten ontnomen. Het erfgoed van de Grote Moeder werd als ketters bestempeld en de geschiedenis werd verdraaid. Sindsdien leeft er een angst voor het oervrouwelijke, voor het universele vrouwelijke, voor de vrouwelijke kracht en wijsheid.
Door de eeuwen heen, leefden we afgesloten van de aarde. Ten voordele van de Kerk, van het hogere, van de mannelijke energie/patriarchale samenleving. Ten voordele van de geest, de mind/ de ratio, de gedachte, de controle, de wetenschap, onze agenda, individualisme, orde, structuur, begrenzing en lineair denken.
En ook van het hogere transcendentale. God en het licht komen van boven. Alle aardse goden werden verbannen. Gevolg is dat we al eeuwen wachten op het licht van boven. De redding van boven. We staren naar boven alsof daar alle antwoorden liggen.

We leven afgesneden van onze bron. De afscheiding van de aarde heeft diepe wonden achtergelaten. We hebben geen toegang meer tot belangrijke gebieden in de geest die verbonden zijn met de scheppende kracht van de aarde en de sacred knowledge direct van de bron. We missen een deel van onze eenheid en we zijn niet meer heel.
Met alle gevolgen vandien. Zonder aarde geen gronding, geen thuis, geen centering, geen heling. We missen de sleutel om alle ballast, alles wat we bewust en onbewust opslaan in onze energie, te ontladen naar de aarde toe.

Onze ware verbinding met de aarde is zoek. We eren de moeder niet meer voor wat ze voor ons betekent. Als we de connectie en de dialoog met de aarde ontbreken, dan is er geen voeding meer van de aarde. We verliezen onszelf in materialisme, in junk en synthetisch voedsel, in verslavingen en in het gevoel en de gedachte dat we van alles nodig hebben buiten onszelf. Lange leve de shopping centra. In Santiago, Chili nemen ouders hun kinderen op zondag naar Parque Mall, naar een schopping centrum dat Parque (Park dus) heet. Mensen leven overal ter wereld in flatgebouwen, waar ze alle connectie met de aarde kwijt zijn.
We zijn iets essentieels verloren, wat zich ook uit in de chaos waarin we leven, in het niet waarachtig Zijn op aarde, waardoor competitie, concurrentie, jaloezie en wantrouwen weelderig kunnen tieren.

Het is tijd om ons hart terug te openen voor de aarde en de natuur en onze band met haar te herstellen. Af te dalen van onze wolkenkrabbers en appartementsgebouwen en terug in dialoog te gaan met de aarde, haar terug te ont-moeten en te leren luisteren naar haar boodschappen en wat ze ons te vertellen heeft. Ons terug te wortelen in de aarde. Laten helen door de aarde. Als we waarachtige, soliede personen willen zijn, dan mogen we leren om onze voeten diep in de bron te wortelen, vanwaar het leven groeit. Als je leven gebouwd is op een soliede ondergrond, dan kunnen winden en stormen komen, die kunnen je alle kanten op blazen, maar je zal sterk blijven staan als je stevig kan vasthouden aan die levenskracht, diep in de aarde. Door ons te verbinden met de aarde, ontvangen we een kracht van binnen uit die ons verder doet leven op ons ware pad. De verbinding met de Grote Moeder, is als een oerenergie die verder gaat dan tijd, plaats en persoonlijkheid. Ze hunkert ernaar om ons weer te helen, om weer samen door dit leven te gaan.

Prachtige moeder aarde, moeder natuur, dank je voor wie je bent. Je kan als geen ander de mens redden van het virus nu. Als we allen terug kunnen en durven te leren dat de aarde een krachtige kanalisator is van al wat we niet bij ons hoeven te dragen, dan zou de mensheid zo geheeld zijn…